Ustawodawca przewidział możliwość wyeliminowania sytuacji, w których dziedziczenie przez określonego spadkobiercę po spadkodawcy byłoby w powszechnym odczuciu niesprawiedliwe czy wręcz niemoralne. 
Instytucja niegodności dziedziczenia została wprowadzona w art. 928 kodeksu cywilnego. 
Jej celem jest niedopuszczenie do sytuacji, w której osoba działająca przeciwko spadkodawcy, naruszający jego swobodę przy ustalaniu porządku dziedziczenia lub działający przeciwko sporządzonemu już testamentowi, dziedziczyłby po spadkodawcy. 
Spadkobierca może być uznany przez sąd za niegodnego, jeżeli:
Dopuścił się umyślnie ciężkiego przestępstwa przeciwko spadkodawcy; Podstępem lub groźbą nakłonił spadkodawcę do sporządzenia lub odwołania testamentu albo w taki sam sposób przeszkodził mu w dokonaniu jednej z tych czynności; Umyślnie ukrył lub zniszczył testament spadkodawcy, podrobił lub przerobił jego testament albo świadomie skorzystał z testamentu przez inną osobę podrobionego lub przerobionego.
Uznanie za niegodnego następuje poprzez orzeczenie sądu. 
O żądaniu uznania za niegodnego może żądać każdy, kto ma w tym interes, a więc osoby, które dziedziczyłyby w miejsce niegodnego i mają w tym interes majątkowy. 
Pamiętać należy, iż zgodnie z art. 6 kodeksu cywilnego ciężar dowodu w procesie o niegodność dziedziczenia spoczywa na osobie (powodzie), która żąda uznania spadkobiercy za niegodnego.
